من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد...

شدی شراب و شدم مست بوسه تو شبیكنون چه چاره كنم محنت خمار تو را ...دست ها ، گرمی آغوش تو را كم دارندآخ از این فاصله ها ... فاصله ها را چه كنیم؟همه شب دست در آغوش خیالت دارمكوری آن كه مرا از تو جدا می داندعهد كردم هر شبم رابا خیالت سر كنمتوبه كردم جان منامشب به دیدارم بیادست در حلقه آن زلف دو تا نتوان كردتكیه بر عهد تو و باد صبا نتوان كردعهد بستی آنچه بین ماست ابدیستیادم كه رفت بپرسم آیا عشق را می گویی یا رنج را...با تولد رنج ما آغاز شد رنج افتادن به دام زندگیبا تو بودن شد برایم هر نفس معنی ناب كلام زندگیرفتنت چون بودنت تكرار رنج زندگی استمثل جای خالی ساعت به دیوار اتاقاز دورویی تلخ تر در كام اهل عشق نیستتا دلت با من دورنگی كرد شیرین شد فراقگر به صد منزل، فراق افتد میان ما و دوستهمچنانش در میان جان شیرین منزل استمن بي مايه که باشم که خريدار تو باشمحيف باشد که تو يار من و من يار تو باشمدر آن نفس كه بمیرم در آرزوی تو باشمبدان امید دهم جا كه خاك كوی تو باشمبیم است كه سودایت دیوانه كند ما رادر شهر به بد نامی افساه كند مارااز ننگ چه گویی كه مرا نام ز ننگ استوزنام چه پرسی كه مرا ننگ ز نام استدر خواب دوش پیری ، در كوی عشق دیدمبا دست اشارتم كرد كه عزم سوی ما كناز دوست یك اشارت، از ما به سر دویدن...گاهی چمدانت را ببندبرای مدتیسری به شهر اغوشم بزن…!لطفابا چمدانی بزرگ بیاو قدمهایی کوتاه…!بعد از تو بگو این من بیچاره چگونهدر یك چمدان جا بدهم خاطره ها را؟ای كاش به جای دلم آن روز كه رفتییك ذره از این خاطره ها در چمدان بودمیشد كه راه تو ببندم.. و نبستمباور بكنی یا نكنی عشق همان بودچمدان دست تو و ترس به چشمان من استای غم انگیزترین حالت غمگین شدن استیگر از مرگ هراسی به دلم نیست، که هستتاری از مو من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

به صفای قدمت دیده گلزار شكفت گل لبخند به شوق آمد و بسیار شكفت من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......

شیطنت های من دیوانه را جدی نگیرپشت این لبخند ها، سی سال غم دارم رفیقگیرم غم روزگار سنگین باشدگیرم دل بی‌قرار غمگین باشدباید بکَنیم بیستونی در خویشتا آخر شاهنامه شیرین باشدبیستون را عشق کند و شهرتش فرهاد بردچیست باز این زود رفتن یا چنین دیر آمدنبعد عمری کامدی بنشین زمانی پیش مابنشین مرو ، چه غم که شب از نیمه رفته است؟ بنشین که با خیال تو شب ها نخفته ایمهمه عیب هایت را دوست دارمجز نبودنت را ...ویرانه دل ماست که با هر نگه دوست صد بار بنا گشت و دگر بار فرو ریختقتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبودورنه هیچ از دل بی رحم تو تقصیر نبودزیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفتکان که شد کشته ی او، نیک سرانجام فتادنانی از عاطفه دادی بمنِ سوخته دل بر سر سفره عشق ِتو نمک گیر شدم"زیر شمشیر غمش رقص کنان باید رفت"من در این رقص ولی، کشته شمشیر شدماز نمک نشناس ها آزار دیدن سخت نیستدرد دارد خوردن زخم از نمک پرورده ایآمدی گریه کنی شعر بخوانی بروینامه ای خیس به دستم برسانی برویدر سلام تو خداحافظی ات پیدا بودقصدت این بود از اول که نمانی برویباشد این جان من این تو، بکشم راحت باشولی ای کاش که این شعر بخوانی برویمیکشیدم کاش تنها درد تنهایی ولیشعر گفتن درد ها را صد برابر میکند...شعر یعنی...تو خودت درد که میدانی چیست..رفتن و واژه ی برگرد که میدانی چیست...با خودت قهر کنی دست به جبران نرسدچایِ داغت بشود سرد که میدانی چیست...تلخیِ قهوه و بازم شبِ تنهاییِ توروزگاریست، ولی... مرد که میدانی چیست...درد یعنی به خیابان بزنی بعدِ غزلآه،تنهاییِ شبگرد که میدانی چیست...شعر را سردیِ دستم به همش ریخته استشاعرِ خسته ی ولگرد که میدانی چیست...به وصف هیچ کس جز تو دم نخواهد زدخوشا کسی که اگر شاعر است، شاعر توستتو بگو دوستت دارممن ثا من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

- تو مرا دیدی و از دور به بیراهه زدیتو نگو نه، دل دیوانه ی من کور که نیست-چشم خود بستم که دیگر چشم مستش ننگرم! ناگهان دل داد زد. دیوانه من میبینمش! -مرا می‌بینی و هر دم زیادت می‌کنی دردمتو را می‌بینم و میلم زیادت می‌شود هر دمبه سامانم نمی‌پرسی نمی‌دانم چه سر داریبه درمانم نمی‌کوشی نمی‌دانی مگر دردمنه راه است این که بگذاری مرا بر خاک و بگریزیگذاری آر و بازم پرس تا خاک رهت گردم- به مژگان سیه کردی هزاران رخنه در دینمبیا کز چشم بیمارت هزاران درد بر چینمیستون! فرهاد را هرگز به من نسبت مدهاز زمین تا آسمان فرق من و فرهاد بادمن به مژگان می کنم، آن کار، کو با تیشه کردصد هزاران فرق ریزه موی با پولاد بادسوختی بر باد دادی، جان و عقل و دین و دلخانه ام کردی خراب! ای خانه ات آباد بادمن که می دانم ز عشق تو، نخواهم برد جانپس سخن آزاد گویم، هر چه باداباد، باد- من همان عشقم که در فرهاد بود او نمی دانست و خود را می ستودمن همی کندم نه تیشه، کوه را، عشق شیدا می کند اندوه رادر رخ لیلی نمودم خویش را سوختم مجنون خود اندیش رامی گرستم در دلش با درد دوست او گمان می کرد اشک چشم اوستوقتی تبسم کرد سیب از شاخه افتاد!موهای دختر باز شد با بوسه ی باد!احساس آمد یک پسر تب کرد از عشقاینگونه شیرین خلق شد در قلب فرهاد...گر تو شیرین زمانی نظری نیز به من کنکه به دیوانگی از عشق تو فرهاد زمانملیلی بودم ولیکن اکنونمجنون‌ترم از هزار مجنونچون من به شکنجه در نکاهدآنجا قدمش رود که خواهدمسکین من بیکسم که یک دمبا کس نزنم دمی در این غمشبی مجنون به لیلی گفت كای محبوب بی همتاتو را عاشق می شود پیدا ولی مجنون نخواهد شدادامه دارد... من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

با نیلوفر شروع كردیم رمان خوندنكتاب "مغازه خودكشی " رو اون تموم كرد من هم "كتابخونه نیمه شب" رو تموم كردم و كتابها رو عوض كردیمالبته بعدش رفتیم یه كتاب دیگه گرفت"مزایای منزوی بودن"نظرم در مورد "كتابخانه نیمه شب"كتاب خوبیهداستان و نوع نگاهش رو دوست داشتمادبیاتش جذابیت لازم رو نداشتكاشكی اینو هم نسخه اصلی میخوندم.ولی در كل پیشنهادش میكنم بخونیدشزد زیاد من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

شبی مجنون به لیلی گفت كای محبوب بی همتاتو را عاشق می شود پیدا ولی مجنون نخواهد شدبه تو حاصلی ندارد غم روزگار گفتنكه شبی نخفته باشی به درازنای سالیجهان به خواب و شبی چشم من نیاسایدچو دل به جای نباشد، چگونه خواب آید؟زبان به كام میگیرم تو را به آغوش چه مسكوت می خواهمتو چه آرامهمچو خواب جهان در آستانه شبی پاییزی ...دور از تو، منِ سوخته در دامنِ شب هاچون شمعِ سَحَر یک مژه خفتن نتوانمفریاد ز بی مهری ات ای گل که درین باغچون غنچه ی پاییز شکفتن نتوانمای چشمِ سخن گوی تو بشنو ز نگاهمدارم سخنی با تو وگفتن نتوانمنشود فاش كسی آنچه میان من و توستتا اشارات نظر نامه رسان من و توست صنما به چشم شوخت كه به چشم اشارتی كننفس خراب خود را به نظر عمارتی كن سوخت عشق تو من شیفته شیدا رامست برخاسته ای باز نشان غوغا راکرد در ماتم جان دیده تر و جامه کبودخشک مغزی دو بادام سیاهت ماراقاب قوسین دو ابروی تو با تیر مژهدور باشی است عجب قربت او ادنی رابا لشكرت چه حاجت رفتن به جنگ دشمن؟تو خود به چشم و ابرو برهم زنی سپاهیصنما سپاه عشقت به حصار دل درآمدبگذر بدین حوالی كه جهان به هم برآمدبه دو چشم نرگسینت به دو لعل شكرینتبه دو زلف عنبرینت كه كساد عنبر آمدبه پلنگ عزت تو به نهنگ غیرت توبه خدنگ غمزه تو كه هزار لشكر آمددو چشم مست تو كز خواب صبح برخیزندهزار فتنه به هر گوشه ای برانگیزاندخواب بر چشم خود كردم حرامتا ببینم صبحدم سیمای دلمرا از دور تماشا كن، من از نزدیك غمگینمیا اون جایی كه آیدین به اورهان گفت: "خرابی از حد گذشته خان داداش باید بار سفر رو بست" من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

موراکامی هنگام نوشتن کتاب کافکا در کرانه شب‌ها سرگرم ترجمه ژاپنی تازه‌ای از رمان ناتور دشت از سلینجر بود و می‌توان رد پای هولدن کالفیلد (شخصیت اصلی کتاب ناتور دشت) را در شخصیت کافکا تامورا (شخصیت اصلی کتاب کافکا در کرانه) در بی‌اعتمادی به بزرگسالان درباره دروغ‌های زندگی و آگاهی لطیفش جست.هنوز بعد از یک سال، تاثیر کتاب "کافکا در ساحل" از من خارج نشده است. دیدم فایده ندارد صبر کردن بیشتر از این و این روزها شروع به خواندن "جنگل نروژی " کردم باید دید که همان حس و حال را میتوان از این رمان گرفت یا نه ؟ من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب

داریم لحظه ها رو زندگی كرده نكرده تموم میكنیم

گاهی میخندیم

گاهی ناراحت

این پدر سگ هم دایم مایه شادی و خنده ماست حالا حالا ها

این كلمات و اصطلاحات هم یواش یواش میره كه به فراموشی سپرده بشه

گنجل(ن)

كندله سر

وات د فاك

آبومرض

حالا بازم یادم بیاد میام این پست رو اصلاح میكنم

خوش باشید ریدر های فراموش شده دهه 60

من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......

من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......

می خواهمت چنان که شب ِ خسته خواب رامی جویمت چنان که لب ِ تشنه آب رامحو توأم چنان که ستاره به چشم ِ صبحیا شبنم ِ سپیده دمانآفتاب رابی تابم آنچنان که درختان برای بادیا کودکان خفته به گهوارهتاب رابایسته ای چنان که تپیدن برای دلیا آنچنان که بال ِ پریدن عقاب ر احتی اگر نباشی می آفرینمتچونان که التهاب بیابان سراب راای خواهشی که خواستنی ترز پاسخیبا چون تو پرسشی چه نیازیجواب رازنده یاد دکتر قیصر امین پور  من‌ باشم و وی باشد و‌می باشد، کی باشد و‌کی باشد و کی باشد......ادامه مطلب